در ميان يافته‌هاي علمي زيست‌شناسي، به كم‌تر يافته‌اي بر مي‌خوريم كه به اندازه‌ي يافته‌ي جيمز واتسون و فرانسيس كريك، يعني كشف ساختمان سه بعدي DNA معروف باشد. اين كشف نتيجه‌ي كار پژوهشي آنان به تنهايي نبود، بلكه حاصل هم‌ انديشي و كنار هم چيدن يافته‌هاي پژوهشگران ديگري بود كه به باور برخي از دانشمندان، نقش آنان در روشن شدن ساختمان سه بعدي DNA ، از واستون و كريك پررنگ‌تر بود.
در اين مقاله، فعاليت‌هاي پنج شخصيتي معرفي مي‌شود كه هر يك به شيوه‌اي در كشف مارپيچ دوتايي سهيم بوده‌اند:
فردريك مايشر ، پزشك سوئيسي كه اسيد نوكلئيك را كشف كرد و نشان داد كه اين ماده در هسته‌ي همه‌ي سلول‌ها وجود دارد.
فوبوس لون پزشك و شيميدان روسي كه ساختمان شيميايي اسيدهاي نوكلئيك را معرفي كرد.
اروين چارگاف، شيميدان استراليايي كه مقدار بازهاي آلي را در DNA جانداران گوناگون سنجيد.
لينوس پاولينگ ، شيميدان بزرگ آمريكايي كه روي ساختمان پروتئين‌ها كار مي‌كرد.
روزاليند فرانكلين ، شيمي فيزيكدان انگليسي كه از بلور DNA عكس پراش پرتوي ايكس تهيه كرد.

فردريك مايشر

فردريك مايشر (1895-1844) به سفارش پدرش وارد دانشكده‌ي پزشكي شد، اما به علت دشواري در شنيدن، نمي‌توانست با بيماران به خوبي ارتباط برقرار كند. از اين رو تصميم گرفت، وارد عرصه‌ي پژوهش‌هاي پزشكي شود. وي در سال 1868 پژوهش‌هاي خود را زير نظر فليكس هوپ سيلر در دانشكده‌ي علوم طبيعي دانشگاه توبينگن آلمان آغاز كرد. در آن آزمايشگاه، هنگامي كه هنوز بسياري از دانشمندان در مفهوم «سلول» شك داشتند، برخي از مولكول‌‌‌هاي سازنده‌ي سلول‌ها استخراج شده بودند و پژوهش در زمينه‌ي شيمي بافت‌ها ادامه داشت.
بررسي شيميايي سلول‌هاي سفيد خون، به عنوان موضوع پژوهش‌هاي مايشر برگزيده شد. استخراج اين سلول‌ها از گره‌هاي لنفاوي بسيار دشوار بود، اما در زخم‌هاي چرك مقدار زيادي از آن‌ها يافت مي‌شود. از اين رو، مايشر باندهاي آلوده را از بيمارستان محلي جمع‌آوري و با كمك محلولي از نمك، گلبول‌هاي سفيد را از آن‌ها جدا مي كرد. مايشر در جريان يكي از آزمايش‌هايش، گلبول‌هاي سفيد را تحت تأثير عصاره‌ي معده‌ي خوك قرار داد. در آن زمان، دانشمندان مي‌دانستند اين عصاره ، آنزيمي دارد كه باعث هضم پروتئين‌ها مي‌شود. امروزه آن‌ آنزيم را با نام پپسين مي‌شناسيم. وي چگونگي اثر عصاره را بر اين سلول‌ها، به دقت زير ميكروسكوپ پي‌ گيري كرد. وقتي عصاره‌ي معده ، پروتئين‌هاي سفيد خون را تخريب كرد، او مشاهده كرد كه ساختار اين سلول‌‌ها از هم پاشيد، اما هسته‌ي آن‌ها تا حدود زيادي سالم باقي ماند. به اين ترتيب، او هسته‌ي سلول‌ها را از سيتوپلاسم جدا كرد.
در گام بعدي، هسته‌ها را تحت تأثير هيدروكسيد سديم قرار داد. افزودن اين محلول قليايي به ظرف حاوي هسته‌ها، باعث تشكيل رسوب سفيد رنگي شد كه تجزيه‌ي شيميايي آن نشان داد، كربن، هيدروژن، اكسيژن، نيتروژن و درصد زيادي فسفر، عنصر هاي سازنده‌ي آن هستند. پايداري در برابر عمل پپسين، چگونگي واكنش آن به حلال ‌هاي متفاوت و درصد فسفر بالا باعث شد كه مايشر پيشنهاد كند، ماده غير پروتئيني جديدي را كشف كرده است. وي اين ماده را نوكلئين به معناي «در هسته» ناميد.